Dalbawancyna i orytawancyna to półsyntetyczne antybiotyki glikopeptydowe nowej generacji. Uważa się, że ich obecność prowadzi do uszkodzenia ścian bakterii Gram-dodatnich i zablokowania procesu translacji. Oba antybiotyki wykazują działanie przeciwko metycylinoopornemu Staphylococcus aureus (MRSA).

W pracy przedstawiono 4 przypadki nawracającego obrzęku naczynioruchowego i/lub przewlekłej pokrzywki skojarzonej z zaburzeniami hormonalnymi.

Celem leczenia stabilnej dławicy piersiowej jest zminimalizowanie lub zniesienie dolegliwości dławicowych oraz poprawa rokowania, rozumiana jako zmniejszenie ryzyka wystąpienia ostrego zespołu wieńcowego, rozwoju niewydolności serca oraz zgonu. Cel ten można osiągnąć za pomocą zmian stylu życia, leczenia farmakologicznego oraz rewaskularyzacji [przezskórnej angioplastyki wieńcowej (percutaneous coronary intervention – PCI) oraz zabiegów pomostowania aortalno-wieńcowego (coronary artery bypass grafting – CABG)]. W niniejszej pracy wykorzystano klasyfikację dowodów naukowych opracowaną przez Europejskie Towarzystwo Kardiologiczne, określającą klasę zaleceń (I–III) oraz stopień wiarygodności danych (A–C).

Komitet ds. Produktów Leczniczych Stosowanych u Ludzi Europejskiej Agencji Leków wydał pozytywną opinię w sprawie Toujeo.

Terapia manualna jest powszechnie stosowana w leczeniu bólu dolnego odcinka kręgosłupa. Przegląd systematyczny przygotowany przez Assendelft i wsp., opublikowany w czerwcu 2003 roku w czasopiśmie Annals of Internal Medicin, miał na celu wykazać realną wartość tych praktyk. Przegląd danych z 39 randomizowanych badań pokazał, że terapia manualna faktycznie przynosiła pacjentom ulgę w bólu. Nie oferowała jednak dodatkowych korzyści, w porównaniu z innymi metodami leczniczymi, takimi jak opieka lekarza rodzinnego, leki przeciwbólowe, ćwiczenia fizyczne, czy fizykoterapia. Wnioski te dotyczą zarówno ostrego jak i przewlekłego bólu dolnego odcinka kręgosłupa.
Wspomniany przegląd systematyczny nie uwzględniał efektów połączenia terapii manualnej z aktywnymi ćwiczeniami fizycznymi. Właśnie temu zagadnieniu poświęcone jest aktualne badanie Balthazard’a i wsp.

Dotychczas przeprowadzono nieliczne badania dotyczące wpływu przezskórnych interwencji wieńcowych na przeżycie pacjentów z wielonaczyniową chorobą wieńcową i cukrzycą. Dodatkowych informacji na ten temat dostarcza badanie, którego autorami są Dr Abhiram Prasad i wsp., opublikowane na łamach Heart

Autorzy prezentują rzadki przypadek synchronicznego współwystępowania gruczolakoraka poprzecznicy i rakowiaka w końcowym odcinku jelita cienkiego.

Nadciśnienie tętnicze należy obecnie do przewlekłych chorób układu krążenia najczęściej występujących zarówno na świecie, jak i w Polsce. Jest to najczęstszy modyfikowalny czynnik ryzyka chorób sercowo-naczyniowych, które aktualnie odpowiadają za 30% zgonów na świecie [1] i są wiodącą przyczyną zgonów w Polsce [2]. Nadciśnienie tętnicze to jeden z podstawowych problemów, z jakim w codziennej praktyce stykają się lekarze różnych specjalności. Często pozostaje przez wiele lat nierozpoznane. Objawy kliniczne pojawiają się zwykle w zaawansowanym okresie, kiedy dochodzi do rozwoju powikłań narządowych, dotyczących najczęściej układu sercowo-naczyniowego, nerwowego oraz nerek

Migotanie przedsionków (atrial fibrillation – AF), będąc najczęściej spotykaną arytmią nadkomorową w praktyce klinicznej, odpowiada za ok. 1/3 przyczyn hospitalizacji z powodu zaburzeń rytmu serca. Niesie ze sobą duże ryzyko powikłań zatorowych, niewydolności serca, a także zgonu. Częstość występowania AF oceniana jest na ok. 0,4% wśród populacji ogólnej i ma tendencję do zwiększania się wraz ze starzeniem się populacji

Układ renina–angiotensyna–aldosteron pełni podstawową funkcję w utrzymaniu homeostazy układu krążenia poprzez wpływ na objętość przestrzeni międzykomórkowej, gospodarkę sodową, napięcie mięśni gładkich ścian tętnic, jak również z powodu troficznych efektów działania angiotensyny II i aldosteronu. Nadmierna aktywność tego układu odgrywa istotną rolę w patogenezie nadciśnienia tętniczego, przerostu mięśnia lewej komory serca, w zmianach budowy ścian tętnic, nefropatii i miażdżycy, co w konsekwencji prowadzi do zawałów serca, niewydolności serca oraz udarów mózgu.