Zjawisko spontanicznej regresji, czyli samoistnego całkowitego lub częściowego zniknięcia stwierdzanego wcześniej obiektywnie nowotworu, od zawsze fascynowało badaczy. Zjawisko to opisywano w przypadku niektórych chorób nowotworowych. Co ciekawe istnieją także pewne dane w tym zakresie w odniesieniu do raka trzustki.

W ciągu ostatniej dekady istotnie zwiększyła się zapadalność na czerniaka skóry. Równocześnie obserwuje się większą wykrywalność czerniaków szerzących się powierzchownie na wcześniejszym etapie zaawansowania, kiedy głębokość naciekania (oznaczana w skali Breslow) jest mniejsza. Przytoczona zależność nie dotyczy czerniaków guzkowych. Wydaje się, że oba powyższe trendy mają związek z coraz powszechniej wdrażanymi w ostatnich latach programami skriningowymi. Niestety, programy te nie są wystarczająco efektywne w wykrywaniu czerniaka guzkowego. Założenia te mają potwierdzenie w faktach takich jak: stałość współczynnika śmiertelności z powodu tego typu czerniaka oraz zmniejszenie głębokości naciekania w skali Breslow - wyłącznie dla czerniaka szerzącego się powierzchownie. Nadal występują również grupy osób nieczułe na programy profilaktyczne i edukacyjne (są to głównie mężczyźni powyżej 50 r.ż.).

U chorego z częstoskurczem z szerokimi zespołami QRS niezwykle istotne jest ustalenie, czy jest to częstoskurcz komorowy (VT) czy nadkomorowy (SVT). Ma to znaczenie na etapie decyzji o sposobie doraźnego leczenia w izbie przyjęć, a także w ustaleniu optymalnego długoterminowego postępowania i rokowania [1]. Około 80% częstoskurczów z szerokimi zespołami QRS to VT, pozostałe 20% to SVT. W przypadku SVT szerokie zespoły QRS mogą być wywołane śródkomorowymi zaburzeniami przewodnictwa, które można podzielić na czynnościowe, organiczne (uprzednio obecny lub zależny od częstości blok prawej lub lewej odnogi pęczka Hisa) lub zależne od leków czy zaburzeń elektrolitowych (leki antyarytmiczne klasy I, hiperkaliemia). Inną przyczyną szerokich zespołów QRS podczas SVT jest depolaryzacja komór z dala od układu Hisa-Purkinjego albo wskutek obecności dodatkowego szlaku przedsionkowo-komorowego (preekscytacja), albo sztucznej stymulacji komór wyzwalanej aktywnością przedsionków (stymulacja w trybie DDD lub VDD).
W dalszej części artykułu opisano najważniejsze kliniczne i elektrokardiograficzne cechy pomocne w ustaleniu trafnego rozpoznania.

Młodzieńcze zapalenie skórno-mięśniowe (JDM, juvenile dermatomyositis) stanowi najczęstszą idiopatyczną miopatię zapalną wieku dziecięcego (ok. 2-3 przypadki/milion/rok).

Czy warto ryzykować uszkodzenie nerek związane z wysoką dawką leku u pacjentów z zapaleniem płuc?

Kardiologia Polska 8/2009

autorzy: Katarzyna Barcik, Franciszka Protas-Drozd, Wioletta Weiss-Rostkowska, Edyta Flis, Waldemar Placek

Podczas corocznej konferencji European Association of Urology (EAU), która odbyła się w Mediolanie zaprezentowano wyniki badania oceniającego korelację przedoperacyjnego poziomu CRP w surowicy z przeżyciem chorych na raka nerki

Bezoar to ciało obce w przewodzie pokarmowym utworzone przez niestrawioną żywność, włókna roślinne czy na przykład spożyte włosy. Istnieje wiele rodzajów bezoarów, ale najczęściej spotykanym u chorych z zaburzeniami motoryki przewodu pokarmowego jest fitobezoar.

Niewielki odsetek pacjentów chorujących na chorobę trzewną wykazuje oporność pierwotną lub wtórną pod względem klinicznym i histopatologicznym na zastosowanie klasycznej, restrykcyjnie przestrzeganej diety bezglutenowej przez okres 12 miesięcy, pomimo normalizacji w zakresie przeciwciał spotykanych w celiakii. Rozpoznaje się wówczas celiakię oporną na leczenie. Należy wówczas jednak ponad wszelką wątpliwość wykluczyć ewentualne nieprzestrzeganie diety przez chorych oraz obecność innych czynników mogących doprowadzać do zaniku kosmków jelitowych.

Idarucizumab stanowi fragment przeciwciała monoklonalnego, który łączy się z dabigatranem w stosunku molarnym 1:1. Stephan Glund i wsp. przeanalizowali bezpieczeństwo oraz efektywność wzrastających dawek idarucizumabu, stosowanego celem odwrócenia efektu przeciwkrzepliwego dabigatranu. Wyniki badania opublikowano na łamach czasopisma The Lancet.